Dag 15 tot 17

Dag 15 : 14 augustus
De minder goede namiddag die ik gisteren reeds had voelde ik nog steeds deze ochtend. Ik merkte echt dat ik een paar vitaminen en suikers tekort had. Ik was dus net als gisterenavond er helemaal niet klaar voor om me tussen de 19 kinderen te nestelen. Aldus gingen Linda en ik een ontbijt benuttigen in Thika town. Daar kregen we worst, ei en een appelsien. Vooral dit laatste smaakte me enorm. Ik heb nu echt geleerd dat ik meer fruit moet eten want met het eten dat je hier in het huis krijgt kom je echt niet toe. Nadien gingen we nog even naar het internetcafé waar ik opnieuw enkele verslagen postte maar waar ik ook met mijn eigen ouders een chatgesprek kon voeren. Leuk was dat, maar merkte reeds de vele vragen die ze hadden. Ik beantwoord ze allemaal met veel plezier, dus als er nog andere mensen zijn met vragen kan je me altijd mailen op: maarten.sturtewagen@gmail.com of ik heb momenteel ook een keniaans nummer: +254722947251 . Ook is het gewoon leuk om zo eens een onverwacht smsje te krijgen van iemand, doet me altijd veel plezier.
Na dit fijne gesprek met mijn ouders en het lekkere ontbijt voelde ik me weer helemaal opgeladen en was ik weer klaar voor het weeshuis. Deze avond zou Dina komen (de vrouw waarmee ik contact opnam over dit project en die ook de grote sponser/baas is van dit project). Zodus moesten de laatste details nog uitgevoerd worden in haar kamer en sloeg ik dus hier en daar nog een nagel in de muur.
Nu we ook 2 weken ver zijn is het ook dringend eens tijd om mijn eigen was te doen. Dat deed ik dan ook met behulp van enkele kinderen.
Als laatste kookte ik ook nog een spaghetti voor Linda en mij, we proberen namelijk soms ons eigen potje eens te maken omdat elke dag bonen eten ook maar niks is.
Conclusie van de dag: ik ben dus eigenlijk de nieuwe man; koken, wassen en klusjes doen, wat wil je nog meer ;-)
Na het eten wachtten alle kinderen in stress op de aankomst van Dina. Ik wachte samen buiten met de bewaker van het huis op haar. Intussen toonde hij mij ook zijn wapens. Geweren gebruikt hij niet, maar wel een pijl en boog. Nadien keken we ook samen buiten naar de prachtige sterrenhemel. Hier kan je zelf de melkweg zien, dat zag ik nog nooit voordien. Mooie momenten zijn dat.
Inmiddels kwam Dina aan samen met haar man. De eerste indruk was super leuk, twee opgewekte mensen die blij waren om hier naar het huis te komen. Ook was Linda mee naar de luchthaven gegaan met hun. Zij vond na 1 maand haar valies terug die ze in het heengaan verloren was. Een echt mirakel, want morgen vertrekt ze zelf ook terug naar België. Ik ben super blij voor haar, maar ook voor de kinderen want deze valies zit namelijk vol met cadeautjes die Linda verzamelt heeft in België. Morgen deelt ze die uit net voor haar vertrek. Laten we nu maar slapen want het is al half 1 ’s nachts. Tot morgen! Slaapwel!

Dag 16 : 15 augustus
Vandaag was het de eerste dag van Dina en Bas, maar tegelijkertijd ook de laatste van Linda. Er heerste dus wel een soort dubbele sfeer in het huis. Aangezien Linda gisteren haar valies teruggevonden had waarin ook enkele schoolmaterialen zaten voor de school met mentaal gehandicapte kinderen gingen we voor het laatst samen naar Thika. De directeur die Linda diezelfde morgen gesmst had i.v.m. het goede nieuws kwam helemaal met de bus terug uit Nairobi waar hij deze ochtend nog was. Het is echt een geweldige man met het hard op de juiste plaats. Hij loopt er altijd goedgemutst bij en bedankte Linda ook hartelijk.
Nadien moesten we ook nog naar de brandweer. Linda heeft namelijk een vriend in Belgie die bij de brandweer werkt en die zijn eigen T-Shirts wisselt met die van andere brandweermannen. Dat deden we dan ook in zijn plaats. Ook hier in de brandweerkazerne waren ze zeer vriendelijk. Ze wouden bijna een rondleiding aan ons geven, maar daar hadden we geen tijd voor aangezien Linda nog valiezen te maken had en toch nog even met de kinderen wou zijn.
Eenmaal thuis aangekomen deelde Linda de vele cadeaus voor de kinderen uit. Ze waren allemaal super blij. Ze kregen petten, speelgoedauto’s, parfums, T-Shirts van Tommy Hilfiger, nieuwe tandeborstels + tandpasta enz… Dit alles zat allemaal in de verloren valies, dus je kan je wel voorstellen hoe gelukkig Linda, de kinderen en ik wel niet waren toen we hem teruggevonden hadden.
Als dank voor Linda haar werk maakten de kinderen heel wat tekeningen voor Linda met daarop een tekstje. Ook ik kreeg er al heel wat vandaag naar mijn grote verbazing. Het doet zo deugd om te lezen dat een kind het heel leuk met je vind hier in dit weeshuis. Het geeft een enorme voldoening.
Al gauw werd het avond en dan deden de kinderen een soort van afscheidsceremonie voor Linda. Ze dansten, trommelden en zongen voor haar. Daarna waren er ook enkele dankwoordjes van Naftali en enkele huismoeders. Het was bijzonder emotioneel, en ook ik kreeg enkele tranen in mijn ogen die ik steeds net op tijd weer weg kreeg. Ik probeerde met toch wat sterk te houden voor de kinderen.
Nadien was er een heerlijk feestmaal dat de huismoeders voor ons bereid hadden. Heerlijk was dat. Maar na deze lekkere maaltijd gingen de jongsten al reeds gaan slapen en was het dus tijd voor definitief afscheid van Linda. Ze houden hun sterk en zijn het inmiddels ook al gewoon om afscheid te nemen. Bij de groten ging het wat moeilijker. Zij probeerden zo lang mogelijk wakker te blijven maar eenmaal ze dan toch moesten gaan slapen kregen sommigen onder hen het ook moeilijk en deze keer Linda ook. Ze hield haar heel de dag al sterk, maar eenmaal het einde dan toch in zicht komt kwamen ook bij haar de tranen.
Als de groten sliepen bleef ik met haar wakker om samen naar de luchthaven te gaan met de taxichauffeur en Dina. Het was een lange nacht want we waren maar reeds tegen half 5 in de ochtend terug. Toch was het het minste wat ik voor Linda kon doen want ik kreeg echt veel steun van haar hier in het huis. Nu zit ze misschien al in het vliegtuig en leest ze een briefje die ik in haar handbagage verstopt had. Ik zal je missen. Slaapwel.

Dag 17 : 16 augustus
Een hakuna matata dagje was het vandaag. Geen zorgen en stress, even bekomen van de vorige lange nacht was het vooral voor me. Het was wel raar deze morgen om deze morgen wakker te worden in een kamer zonder mijn roommate Linda. Ik wen er wel aan.
Het eerste wat ik vandaag moest doen was enkele wonden van de kinderen verzorgen. Kinderen spelen hier vaak namelijk voetbal zonder schoenen wat niet echt handig is op een harde ondergrond vol met losliggende steentjes. Zo krijgt het ene kind na het andere een nieuwe voetwond. Nu moest ik een snijwond van Pieter in zijn vinger verzorgen voor verandering. Als dank gaf hij me een van zijn armbandjes dat ik niet meer af zal doen hier in Kenia.
Rond de middag luisterde ik met de kinderen buiten naar muziek terwijl we de vrouwen bezig zagen hun haren te laten doen. Het is een lange en uitgebreid proces hier om je haren te laten doen. Als je besluit om je haren te laten veranderen dan is de kapster wel 5 uur lang bezig met je haren, nu ja, je nieuwe valse haren dan.
Toch besloot ik om ook eens een middagdutje te doen, want de vorige nacht was me echt te zwaar. Slechts maar enkele uren geslapen toen.
Nadien dronk ik met Naftali, zijn Zus, Dina en Bas een heerlijke tas Nederlandse koffie/cappuccino die Dina en Bas uit Nederland meegebracht hadden. Wat heerlijk was dat! Hier is de koffie namelijk naar mijn grote verbazing niet zo lekker. Nochtans hebben ze hier in Kenia heel wat lekkere koffiebonen, maar deze worden allemaal geëxporteerd naar Europa. Het enige wat je hier krijgt is oploskoffie.
’s Avonds mochten de kinderen hun tanden voor het eerst poetsen met de nieuwe tandenborstels die ze van Linda gekregen hebben. Zoals ik ook de voorgaande avonden al deed, deed ik op elke tandenborstel wat tandpasta. Normaal neemt dit enorm veel tijd, en moet je echt aan iedereen vragen van ‘take your brush please’, maar deze avond ging het enorm snel.
We sloten de avond af met de lievelingsfilm van Linda die ze hier heeft achtergelaten, namelijk het Junglebook. De dag zat er alweer op. Tot morgen.