Dag 21 tot 25

Dag 21 : 20 augustus
Om de 3-4 dagen probeer ik naar Thika te gaan om dan mijn verslagen te posten. Zo zijn jullie ook steeds tijdig op de hoogte van wat er hier gebeurd. Zodus was het vandaag weer tijd om richting het internetcafé te trekken. Toen ik daar achter mijn computer zat kwamen er opeens enkele blanken binnen. Iedere keer wanneer ik blanke mensen in de stad zie voel ik een soort verbondenheid met hen. Ik deed gewoon voort waarmee ik bezig was op internet toen opeens één van die blanken aan me vroeg “ben jij ook een Nederlander?”, “neen” zei ik “nog beter, een belg” :) Ik maakte wat kennis met hen en hoorde dat ze ook vrijwilligers waren. Die man was hier samen met zijn vrouw en dochter in een weeshuis aan het werk dat nog maar net opgericht was. Ik wenste hen veel succes en besloot iets te gaan eten met Bas en Dina die me wat verderop in de stad te wachtten stonden. Ik vertelde hen over mijn fijne ontmoeting met die Nederlandstalige mensen. Blijkbaar leek Dina die mensen te kennen, ze zouden namelijk over enkele dagen een bezoekje brengen aan ons weeshuis. Wat een toeval was dat!
Na het eten was het weer tijd om naar huis te gaan. Veel plannen voor vandaag had ik niet meer. Ik dacht eerder dat het een rustige namiddag zou worden, maar dit was buiten de wil van Dina en Bas gerekend. Het huis was dringend toe aan enkele reparaties. Zo kwam het tafelblad los en hebben Bas en ik die opnieuw vastgenageld. Ook kwam er water in het huis via de douche omdat het water niet meer wegliep. Zodus hebben Bas en ik de hele waterleiding schoongemaakt. Je wil niet weten wat je daar allemaal in tegen komt.
Terwijl Bas en ik aan het klussen zijn zorgt Dina voor de kleren van de kinderen. Ook die zijn aan een reparatie toe. Sommige kledingstukken kan je amper nog kledingstukken noemen. Ze zijn echt helemaal stukgedragen en gespeeld.
’s Avonds laat zaten we nog met de oudste kinderen gezellig in het salon en hebben we nog lekker gepraat en gelachen. Het zijn echt prachtkinderen. Laten we nu maar slapen. Tot morgen!

Dag 22 : 21 augustus
Als je dacht dat de werktaakjes in het huis nu al gedaan waren dan heb je het mis. Hier is nog heel wat werk te doen. Het enige probleem is dat we niet het goede materiaal tot onze beschikking hebben. Zo liep het water van de douches en het toilet alweer over. De geur dat dit veroorzaakte in het huis was verschrikkelijk. Een van de huismoeders zei dat ze de vorige keer dit opgelost hadden door water in de septische put te gooien. Zogezegd zo gedaan, Bas en ik hebben die put open gedaan en er de tuinslang bijgelegd. Het probleem loste zich inderdaad dan ook op, maar na enige grondig onderzoek van de inhoud van die septische put kan ik je wel zeggen dat het eten hier inderdaad moeilijk verteerd word ;-)
Nadien ben ik een kast gaan bestellen voor in de keuken. Dit doe ik ook met sponsorgeld dat ik van mensen gekregen heb. Er is daar namelijk nood aan een kast omdat de kippen nu soms in de keuken binnenlopen en zomaar al het eten van de planken opeten. Daarom zijn we nu een hogere kast gaan kopen. Ik ben alvast benieuwd naar het resultaat. Volgende week maandag zou hij af moeten zijn.
Eenmaal we terug kwamen van de timmerman moesten we nu ook zelf een andere kast in het huis repareren. Het is een kast waar kinderen hun schoenen in steken. Vaak word er op geklommen om iets bovenaan op de kast te kunnen leggen, maar dit heeft als gevolg dat er heel wat vijsjes loskomen. Dit probleem is nu ook opgelost.
Een echte klusjesman begin ik hier te worden, en dit alles met heel veel hulp van Bas. Het zorgt er ook voor dat er steeds en betere band groeit tussen Bas, Dina en ik. Toen we vandaag die septische put open deden hebben we zo hard gelachen. Ik heb in tijden niet meer zo gelachen als toen.
Het enige lastige en vervelende dat me vandaag is opgevallen in het huis is dat de kinderen soms te weinig moeite doen om Engels te spreken. Soms spreken ze zelf gewoon tegen mij in het Swahili maar daar versta ik natuurlijk bijna helemaal niets van. Het is een puntje waar aan gewerkt moet worden.
Zo, nu lig ik alweer in mijn bed. Heb net een heerlijke spaghetti mogen eten van een van de huismoeders. De spaghetti die ze hier maken is een van de beste die ik ooit al gegeten heb. Het contrast met de bonen is enorm. Slaaplekker.

Dag 23 : 22 augustus
Herinner je nog 2 dagen geleden dat ik die mensen in het internetcafé ben tegengekomen uit Nederland? Wel, vandaag kwamen zij op bezoek in ons weeshuis. We spraken af in Thika, en waar anders dan aan de ingang van het internetcafé ;-) Samen namen we een matatu (minibusje), maar alvorens we dat deden kocht ik nog vlug een printer voor het weeshuis dat ik ook met sponsorgeld kocht. De mensen in de matatu konden hun ogen niet geloven. 6 blanken in één busje, dit is een hoogdag voor hun.
Toen we afstapten bemerkten de andere mensen direct al de armoedzalige omgeving waarin wij leven. Overal afval op de straat, winkeltjes waar er één en al rommel verkocht word, slechte huizen, etc…
Eenmaal in het huis aangekomen kregen ze een korte rondleiding. Ze waren wel onder de indruk. Ons weeshuis is inmiddels ook al 2 jaar oud en dat van hun amper een maand. Ze staan dus nog bijlange niet zo ver als hier, maar het gaf hun wel hoop. Nadien aten we gezellig wat brood met charcuterie en deden we een gezellige babbel. De kinderen hadden ook nog enkele dansen voorbereid voor de bezoekers uit het verre Nederland. Fijn was dat alweer. Het was tijd om afscheid te nemen van Monique, Hans en Esmee. Het was super tof kennis met hun gemaakt te hebben.
In de namiddag installeerde ik de printer die ik net voor hun gekocht had. Ze hebben die hier namelijk nodig om tabellen met kosten te kunnen afprinten. Tot nu toe maakten ze die tabellen op de computer en schreven ze daarna alles met de hand weer over, echt een gekkenwerk.
Nadien verzamelde ik nog wat afval met de kinderen en stookte ik samen met John (de oudste) een vuurtje. Het is een hele aangename jongen.
Nog een uurtje voor het donker werd kwam de schommel aan. Er liep een man met een soort kruiwagen middenin de straat met daarop een gigantische metalen schommel, een grappig zicht was dat.
Bas en ik konden niet wachten om hem in de grond te steken, maar dit was hoogmoed voor de val. De grond zat namelijk vol met stenen en we moesten wel 15 cm diep de grond in. Dit ging dus niet alleen maar lukken met de spades die we van de buur mochten lenen. Gelukkig was er nog een andere man de een kaphouweel had waarmee hij gewoon door de stenen kon slaan. Na één uur samen gewerkt te hebben zaten we toch al 10 cm diep. Derest zal voor morgenvroeg zijn want het werd nu al gauw donker. De kinderen waren allesinds al enorm onder de indruk en kunnen niet wachten om al te beginnen schommelen. Slaapwel.

Dag 24 : 23 augustus
Zoals ik gisteren dus al zei, vandaag moesten we verder werken aan de schommel. We stonden op tijd zodanig dat we snel aan de slag konden gaan. Water en spades gebruikten we nu enkel nog om de laatste 5 cm dieper in de grond te kunnen gaan. Het ging sneller als verwacht en één uur later stond de schommel in de grond. Enkele kinderen hielpen ons nog met het vastgraven van de schommel en de putten weer dicht te maken. Dina zorgde nog voor enkele ballonnen die we aan de schommel hingen en Bas en ik zorgden voor wat Limonade. Klaar waren we dus voor de officiële opening van de schommel. De kinderen konden niet wachten om van start te gaan met schommelen. De oudste en de jongste mochten er als eerste op. Nadien moest er iedere 50 seconden gewisseld worden van kind. De kinderen telden dus steeds opnieuw luidop tot 50, en zo de hele dag door.
Wij (Bas, Dina en ik) hadden een namiddag blue post gepland met Theresa, één van de bestuursleden van dit weeshuis. We spraken af ergens in Thika centrum waar we dan een Tuk Tuk namen. Dit is een soort driewieler met een motor.
Ik was eerder al eens in Blue Post geweest, maar het deed me alweer enorm veel deugd om er te zijn. De rust en de zuivere lucht die je daar hebt is geweldig. Daar heb je wel soms nood aan als je hier in het huis zit. We wandelden samen rond en gingen daarna wat eten. Het was echt gezellig en we hebben goed gebabbeld. Ik had nog afgesproken in het parkje zelf met een van de souvenirsverkopers voor iets te kopen voor mijn broertje. Nadien trokken we weer terug naar Shade.
Eenmaal thuis aangekomen beleefde ik een heel speciaal maar ook raar moment met een van de kinderen. Ik merk de laatste dagen wel dat sommige kinderen wat minder contact met me opzoeken, in het bijzonder de oudsten. Ik denk dat dit vooral is omdat ik binnenkort hier weg moet en ze zich beschermen voor het afscheid dat ons te wachten staat. Een van die kinderen is Ann, een meisje dat me al veel tekeningen gaf. Gisteren sprak ze reeds de hele dag al niet tegen me wat niet van haar gewoonte was. Toen ik deze avond naar haar ging toen ze aan het afwassen was vroeg ik wat het probleem was. Na veel aarzelen vroeg ze aan mij ‘forgive me’. Ik wist helemaal niet waarvoor ik haar moest vergeven maar ze voelde er haar precies niet goed bij dat ze zo lang niet tegen me sprak. Natuurlijk vergaf ik het haar en ze loopt er nu weer een pak gelukkiger bij. Daar ben ik ook heel blij om. Het is nu maar weer tijd om te slapen. Laat ik nog vlug een malariapilletje nemen en tot morgen dan! Doei!

Dag 25 : 24 augustus
Ik was nog maar net wakker toen de kinderen me al vroegen om met hun te gaan voetballen op het pleintje vlak naast het huis. Wie ben ik dan om daarop neen te zeggen? :-) Echter beklaagde ik het me al heel snel. Sommige kinderen lopen heel heel snel. Hetgene wat wij zeggen over Afrikanen die van nature snel kunnen lopen heb ik deze ochtend zeker gemerkt. Ik heb me echt moe gelopen, en bovendien was het nog eens snikheet ook. Na anderhalf uur met hun gevoetbald te hebben besloot ik er de brui aan te geven. Ik ging weer naar huis waar Bas opnieuw met een klusje op me stond te wachten. De omheining van het huis die gewoon van golfplaten gemaakt is hangt super schuin. Bas en ik hebben hem dan maar wat rechter proberen te zetten.
Inmiddels zijn de kinderen heel veel aan het spelen met de schommel. Zoveel zelf dat de ringen bovenaan al bijna afgesleten zijn van de wrijving. Bas en ik moesten dus opnieuw naar de lasser om opnieuw nieuwe en stevigere ringen te laten maken. Toen we op weg naar de lasser gingen passeerden we ook de timmerman. We zagen inmiddels al een klein stukje van onze kast en het resultaat beloofd heel mooi te worden. Ik kan al niet wachten tot maandag om het te zien! Even later waren we bij de lasser die voor ons enkele nieuwe ringen maakten. Een lasbril gebruikt hij niet, en zijn schoenen kan je amper nog schoenen noemen, toch is het resultaat van wat hij maakt echt zeer goed. Het is een man waar je op kan rekenen.
Opnieuw gingen we naar huis waar Dina al enkele uren lang een bestuursvergadering voerde. Het heeft geduurd van 12h tot 19h ’s avonds. Ze hadden precies heel wat te bespreken.
In de tussentijd heb ik wat pennenzakken gevuld die ik gekocht had met sponsergeld. De kinderen hebben hier namelijk amper schrijfmateriaal voor school. Zodus kocht ik een nieuwe pennendoos met stylo, potlood, gom, slijper en liniaal. Dit alles 19 keer voor maar 30 euro. Het is hier werkelijk allemaal heel goedkoop in Europese normen dan toch althans.
Later op de avond deelde ik de pennenzakken dan ook uit. De kinderen waren er heel blij mee. Vooral met de slijper, nu hoefden ze hun potloden niet meer te slijpen met de stompe messen vanuit de keuken.
Als de kinderen blij zijn ben ik ook blij, nu kan ik weer met een gerust hart gaan slapen. Slaapwel!