Dag 8 tot 11

Dag 8 : 7 augustus
Gisteren had Linda me voorgesteld in de auto of ik niet mee wou gaan naar haar school waar ze al enkele weken les had gegeven. Geen moment twijfelde ik eraan om mee te gaan. In deze school gaan er namelijk enkel maar kinderen naar de les die gehandicapt zijn of autistisch. Toen ik daar vandaag toekwam zag ik direct heel wat gelukkige kinderen. Ze waren super blij om nog een blanke persoon te zien in hun school. Linda gaf me een korte rondleiding binnen de school, en ik merkte al snel dat hier een hele goede organisatie aanwezig was. Kinderen krijgen eten dat zelf gekweekt word in de school zoals avocado’s en bananen. De laatste dagen heb ik zelf al mogen ervaren dat deze producten geweldig smaken hier in Kenia. Daarna stelde Linda me ook voor aan de directeur, een hele aangename man. We hebben zelf een evaluatiegesprek mogen aanhoren. Zo zeiden alle leerkrachten stuk voor stuk wat ze van dit trimester vonden, de vakantie begint hier nu namelijk pas. Zelf mocht ik ook iets zeggen wat ik wel heel tof vond.
Daarna trokken we verder de stad in om even iets snel te gaan eten. Het doet altijd goed om iets anders te kunnen eten dan wat er in het weeshuis is. Vervolgens gingen we naar een internetcafé waar ik jullie de vorige dagen kon doorposten. Al snel werd het tijd om terug naar het huis te gaan want de kinderen gingen terugkomen van school. Maar eenmaal we toegekomen waren aan de bus merkt Linda dat haar camera weg was. Na wat rondgezocht te hebben kunnen we nu met zekerheid zeggen dat hij gestolen is door een van de straatjongens. ’t Was een zeer vervelend moment voor Linda (en zelf voor mij) omdat zij reeds een rugzak verloren is in het vliegtuig en ook wat ziek is intussen. Kenia valt voor haar dus wel wat tegen. Ik probeer haar wel te steunen, en haar familie ook.
Uiteindelijk gingen we dan toch naar huis. Daar was een medicijnenman. Na kort wat met hem gesproken te hebben nodigde hij me uit in zijn huis 50 m hier verder vandaan. Daar stelde hij me voor aan zijn hele familie. Ik werd er ontvangen als een koning en wou zelf voor me koken, maar daar heb ik dan toch maar neen tegen gezegd en ging terug naar huis. Daar waren de kinderen enorm actief en wild. Om deze de drukte in huis te vermijden besloot ik nog even te gaan wandelen. In de straat hier hoorde ik wat muziek en besloot om daarheen te wandelen. Het kwam blijkbaar uit een kerk waar 5 Kenianen stonden te zingen. Ze nodigden me uit in hun kerk en gaven me een privéoptreden. Fantastisch was dat. Dit is voor mij persoonlijk een van mijn topmomenten in Kenia nu.
’s Avonds laat hoorden we ook van een van de huisvrouwen dat er gisteren was ingebroken in het huis van Naftali, de directeur van dit weeshuis. Alle waardevolle dingen hebben ze meegenomen zoals zijn televisie. Je vraagt je af waarom toch. Het is een man die een heel goed hart heeft, heel vriendelijk. Hij doet alles voor deze kinderen en dan nog komt hij dit tegen. Je houdt het niet voor mogelijk. Toch blijven de mensen geloven dat God deze goed mensen zal helpen. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ze gelijk hebben. Slaaplekker.

Dag 9 : 8 augustus
Een dagje uitslapen was het vandaag. Even relaxen. Toch vroeg Mönicah ons bij het opstaan of we niet naar school wouden gaan om daar de rapporten van de 2 jongste kinderen af te halen. Dit moet gebeuren door een van de ouders, maar aangezien de kinderen geen ouders meer hebben hier hebben wij dat dan maar gedaan. Nadat we enige tijd onze weg probeerden te vinden naar school waren we gearriveerd. Het was een echte gekte daar op school. Nog nooit voelde ik me zo bekend als daar. Eenmaal we door de poort stapten werden we omsingeld door wel 100 kinderen. Zij stapten overal mee met ons naar toe waar wij heen gingen. Uiteindelijk kregen we dan toch de 2 rapporten van de kinderen die echt wel goed waren.
Eenmaal thuisgekomen maakte ik al het bed klaar voor Dinah die volgende week zal komen met haar man als vrijwilligers. Ook kuisten we onze kamer op. Deze lag namelijk vol met muizestrontjes en vleermuizenstrontjes. Plezant is anders. Verder heb ik niet zoveel meer gedaan buiten een afwas.
Maar eenmaal de kinderen thuiskomen begint het echte werk. Iedere keer doen ze zo gek als ze maar kunnen en eist elk kind mijn volledige aandacht. Dat is echt vermoeiend en soms heb je gewoon nood om je terug te trekken in je kamer en daar even te ontspannen. Dat heb ik dan ook meerdere keren moeten doen vandaag. Ook het poetsen van de tanden gaat hier niet zomaar voorbij. Dat doen ze hier precies niet graag in Kenia, en dat zie je ook vaak aan de mensen hun tanden.
Om nu even tot rust te komen kijk ik nog even naar een aflevering ‘LOST’ die ik heb meegenomen uit België, dat zal deugd doen. Slaapwel.

Dag 10 : 9 augustus
Een van de kinderen is haar bril verloren, Linette. Zodus moesten we terug naar school om met haar lerares te praten. Een nieuwe bril kopen is namelijk een grote extra kost hier voor het weeshuis. Eenmaal we aan de school aankwamen waren er weer heel wat kinderen rondom ons, maar al snel kwam er een van de leraressen aangelopen met een soort stok waarmee ze dreigde de kinderen te slaan. Kinderen slaan is hier namelijk heel ‘normaal’.
Rond de middag kwamen dan ook alle andere kinderen terug van school want de vakantie begint vandaag. Elk had zijn rapport en ze toonden ze ook allemaal aan mij. Ik verschoot ervan dat heel wat kinderen toch zo goeie resultaten halen. ’s Avonds zie ik hier namelijk amper iemand studeren, en als ze het doen, doen ze het voor de televisie. Dit heeft tot gevolg dat vooral de groten het wat moeilijker hebben op school, en Linda en ik zullen hen dus wat proberen helpen deze vakantie.
Toen alle kinderen gedaan hadden met eten zag ik weer hoe iedereen zijn taakjes vervulde. Ik deed een grote opkuisactie in de tuin met de kinderen. Er liggen namelijk overal plastieken flessen, papieren en andere afvalstoffen op de grond. Vuilbakken kennen ze hier niet, wel een grote afvalhoop die ze daarna in brand steken. Ik kan je verzekeren, de geur die daaruit komt is niet echt smakelijk.
Ook kom ik steeds beter overeen met Peter. Hij is hier een beetje de rebel in huis, maar ik probeer een manier te vinden om met hem contact te zoeken. Hij begint hem ook steeds beter te gedragen vind ik. We speelden samen wat voetbal, praatten wat, stookten samen het kookvuur aan, en bijgevolg gaf hij me als bedanking 2 elastieke armbandjes. Dit lijkt niet echt speciaal, maar ik vind dat toch. Het weinige wat die jongen heeft, geeft hij dan toch aan mij. Ik werd er echt gelukkig van.
Ik merk ook dat ik de andere kinderen steeds meer en meer in de hand begin te hebben. Soms durf ik me al eens boos te maken op hen en dan zijn ze ook wat rustiger. Daar had ik wel nood aan. Het is ook niet gemakkelijk voor me om hier als jonge vrijwilliger met deze kinderen te werken. Ik ben voor sommige kinderen maar 4 jaar ouders als hen.
Later op de avond hoorden we dat de zus van Mönicah, Juliana, geen water meer had in haar huis. Zodus vulden we heel wat legen flessen met water en brachten die naar haar. Ik wou de kinderen helpen bij het dragen, maar daar was de wachter van het huis het niet mee eens. Hij vind het te gevaarlijk voor de blanke mensen in de straat. Nu ja, ik versta hem wel en ben blij dat hij zo bezorgt is om me. Ik sprak daarna nog even met hem en hij wist me te zeggen dat hij hier per maand 50 euro verdiend en hij werkt van 20h-5.20h, 7 dagen op 7. Daarnaast heeft hij ook nog 2 andere jobs die hij overdag doet, en dit alles omdat zijn kinderen naar school zouden kunnen gaan. Respect heb ik voor deze man. Slaapwel.

Dag 11 : 10 augustus
Vandaag dus de eerste dag vakantie. Khad er eerlijk gezegd wel wat schrik voor om zo de kinderen een hele dag rondom mij te hebben, maar dit was niet het geval. Elk kind trok goed zijn plan en kon zich op zichzelf amuseren. Natuurlijk probeerde ik dit amusement te bevorderen met ook enkele spelletjes mee te spelen, maar de vermoeidheid begint hier ook een rol te spelen.
Gelukkig was de namiddagactiviteit televisie. Alle kinderen zaten naar een DVD van Barbie te kijken. Het is fantastisch om te zien hoe 19 kleine kinderen allemaal naar één klein, van slechte kwaliteit, televisiescherm zitten te kijken.
Linda en ik besloten om na deze film even de buurt te gaan verkennen, want zo goed kennen we het hier nog niet. Zogezegd zogedaan deden we een wandeling. Maar van een echte rustige wandeling kan je niet spreken. Kinderen lopen achter je aan en roepen heel de tijd ‘Nzoungu’ (=blanke), of vragen ‘how are you?’. Ze zullen niet stoppen met dit te roepen of te vragen tot wanneer je antwoord of eens zwaait.
Verder is er wel één iets slecht dat we geconstateerd hebben vandaag, en dat we ook al eerder wat gemerkt hebben. De huisvrouw van vandaag, Ann, doet haar werk echt niet goed. Eerst en vooral komt ze hier werken en neemt 2 van haar kinderen mee. Deze zijn hier heel de dag zodanig dat ze hier 3 volle maaltijden kunnen consumeren en zelfs meer. Dit is niet echt de bedoeling. Ook is het huis niet proper op het einde van de dag, en dit komt vooral omdat ze ipv te werken haar haar laat doen door één van de kinderen. Morgen gaan we het er met Naftali (de baas) over hebben.
Nu ga ik slapen en lees nog vlug een smsje van mijn broer, Bertjan, die net terug is van kamp. Ik ben blij om te horen dat hij het daar goed gesteld heeft en zal hem morgen antwoorden. Een goede nacht.